Politycy jak kameleony. TOP 10 nazwisk polityków, którzy zmienili barwy polityczne

Scena polityczna od lat obfituje w zaskakujące zwroty akcji, a jednym z najbardziej intrygujących zjawisk są transfery polityków między partiami. Zmiana barw politycznych nierzadko budzi zdumienie opinii publicznej, a nawet bliskich współpracowników. Niektórzy dokonują tego raz, inni stają się rekordzistami, wędrując między ugrupowaniami wielokrotnie. Przedstawiamy TOP 10 polskich polityków, którzy zaskoczyli zmianą barw partyjnych i opisujemy konsekwencje tych decyzji. Transfery polityczne w polskiej polityce

1. Wojciech Mojzesowicz – transferowy rekordzista

Pierwotna partia: Zjednoczone Stronnictwo Ludowe (ZSL). Kolejne partie: PSL, Samoobrona, Polski Blok Ludowy, PiS, Polska Jest Najważniejsza.

Wojciech Mojzesowicz to rekordzista pod względem liczby transferów, a jego kariera polityczna obejmuje sześć ugrupowań, często odległych ideowo. Rozpoczął w 1989 roku w ZSL, które wkrótce przekształciło się w PSL. W ludowcach spędził lata 1991–2000, by w 2001 roku wystartować z list Samoobrony jako bezpartyjny. W partii Andrzeja Leppera pełnił nawet funkcję wiceprzewodniczącego klubu poselskiego. Później założył Polski Blok Ludowy, który wkrótce zjednoczył się z PiS. Z PiS odchodził i wracał kilkakrotnie, a w 2010 roku dołączył do nowo powstałej partii Polska Jest Najważniejsza.

Mojzesowicz zmieniał partie w poszukiwaniu politycznej stabilności i wpływów, często reagując na konflikty wewnętrzne lub nowe możliwości. Jego odejścia z PiS wiązały się z napięciami, np. aferą taśmową w 2007 roku.
Zyskał doświadczenie i rozpoznawalność, ale częste zmiany osłabiły jego wiarygodność. Ostatecznie wycofał się z aktywnej polityki, co sugeruje, że transfery nie przyniosły trwałego sukcesu.

2. Ryszard Czarnecki – Od UPR do PiS przez Samoobronę

Pierwotna partia: Unia Polityki Realnej (UPR). Kolejne partie: ZChN, Samoobrona, PiS.

Ryszard Czarnecki zaczynał w konserwatywno-liberalnej UPR, której był współzałożycielem. Później przeszedł do chrześcijańsko-narodowego ZChN, by w 2004 roku zaskoczyć wszystkich związkiem z Samoobroną. Dwa lata później Andrzej Lepper wyrzucił go za krytykę koalicji rządowej. Od 2008 roku Czarnecki jest w PiS, gdzie pełni mandat europosła.

Przejście do Samoobrony było próbą ratowania kariery po marginalizacji w ZChN. Wstąpienie do PiS wynikało z potrzeby stabilnego zaplecza i ambicji międzynarodowych. Transfer do PiS okazał się strzałem w dziesiątkę – Czarnecki od lat cieszy się stabilną pozycją w Parlamencie Europejskim. Wcześniejsze zmiany przyniosły mu jednak łatkę „wędrowca”, co budziło kontrowersje.

3. Michał Kamiński – Od NOP do PO

Pierwotna partia: Narodowe Odrodzenie Polski (NOP). Kolejne partie: ZChN, Przymierze Prawicy, PiS, Polska Jest Najważniejsza, PO.

Michał Kamiński zaczynał w radykalnym NOP, by później przejść do ZChN i Przymierza Prawicy. W PiS stał się jednym z głównych „spin doktorów”, ale w 2010 roku odszedł do Polska Jest Najważniejsza, a następnie w 2014 roku dołączył do Platformy Obywatelskiej.

Kamiński ewoluował ideowo – od nacjonalizmu do umiarkowanego centrum. Odejście z PiS wiązało się z konfliktem z Jarosławem Kaczyńskim, a transfer do PO był pragmatycznym krokiem w obliczu słabnącej pozycji PJN.
Zyskał nowe otwarcie w PO, ale stracił zaufanie dawnych sojuszników z prawicy. Jego kariera w PO nie była spektakularna, co może wskazywać na żal za utratą wpływów w PiS.

4. Andrzej Celiński – transfery polityczne od UD do SLD i dalej

Pierwotna partia: Unia Demokratyczna (UD). Kolejne partie: Unia Wolności, SLD, SdPl.

Andrzej Celiński, znany z solidarnościowej opozycji, zaczynał w UD, a po jej przekształceniu w Unię Wolności działał tam do 1999 roku. Wstąpienie do SLD zszokowało jego dawnych kolegów. Później przeszedł do SdPl, z której ostatecznie odszedł.

Przejście do SLD było motywowane rozczarowaniem liberalną polityką UW i ambicją odgrywania większej roli na lewicy. Odejście z SdPl wynikało z jej słabości. Transfer do SLD dał mu krótkotrwały rozgłos, ale zerwanie z solidarnościowym środowiskiem kosztowało go utratę dawnej pozycji. Kariera po SdPl nie rozwinęła się znacząco.

5. Adam Bielan – Od SKL do rozstania z PJN

Pierwotna partia: Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe (SKL). Kolejne partie: Przymierze Prawicy, PiS, Polska Jest Najważniejsza.

Adam Bielan zaczynał w SKL, by potem działać w Przymierzu Prawicy i PiS, gdzie był drugim „spin doktorem” obok Kamińskiego. W 2010 roku przeszedł do PJN, ale szybko się rozstał z tym ugrupowaniem, stając się bezpartyjnym europosłem.

Odejście z PiS było wynikiem konfliktu z Kaczyńskim, a PJN miała być nową szansą. Rozstanie z PJN wynikało z jej słabości i nostalgii za PiS. Bielan żałował odejścia z PiS – przyznał to publicznie. Powrót do współpracy z prawicą nastąpił później, ale już bez formalnego członkostwa, co ograniczyło jego wpływy.

6. Zyta Gilowska – Od PO do PiS

Pierwotna partia: Platforma Obywatelska (PO). Kolejna partia: Prawo i Sprawiedliwość (PiS).

Zyta Gilowska była prominentną działaczką PO, ale w 2005 roku została usunięta z partii po konflikcie z Donaldem Tuskiem. W 2006 roku przeszła do PiS, gdzie została ministrem finansów. Transfer był odpowiedzią na marginalizację w PO i ofertę Kaczyńskiego, który chciał osłabić Platformę. Gilowska przyjęła propozycję, widząc w niej szansę na realizację swoich pomysłów gospodarczych. Zyskała stanowisko i wpływy w PiS, ale jej liberalne poglądy nie znalazły tam pełnego odzwierciedlenia. Choroba przerwała karierę, lecz do końca wspierała PiS, co sugeruje brak żalu.

7. Tomasz Nałęcz – Od UP do SdPl

Pierwotna partia: Unia Pracy (UP). Kolejne partie: SLD, SdPl.

Tomasz Nałęcz zaczynał w Unii Pracy, by w 1999 roku dołączyć do SLD, gdzie był prominentnym działaczem. W 2004 roku przeszedł do SdPl, krytykując kierunek SLD pod wodzą Leszka Millera. Przejście do SLD wynikało z ambicji i wiary w lewicowy projekt Kwaśniewskiego. Odejście do SdPl było protestem przeciw aferom w SLD. W SLD zyskał pozycję, ale SdPl okazała się politycznym niewypałem. Późniejsza rola doradcy prezydenta Komorowskiego była sukcesem, ale nie dzięki transferom.

8. Bartosz Arłukowicz – Od SLD do PO

Pierwotna partia: Sojusz Lewicy Demokratycznej (SLD). Kolejna partia: Platforma Obywatelska (PO).

Bartosz Arłukowicz zaczynał w SLD, gdzie był posłem. W 2011 roku przeszedł do PO, stając się ministrem zdrowia w rządzie Tuska. Transfer wynikał z rozczarowania stagnacją SLD i oferty PO, która szukała nowych twarzy. Arłukowicz chciał większej roli na scenie politycznej. Zyskał stanowisko ministerialne i rozpoznawalność, ale jego decyzja była krytykowana przez lewicę. Nie żałował – w PO odnalazł stabilizację.

9. Radosław Sikorski – Od PiS do PO

Pierwotna partia: Prawo i Sprawiedliwość (PiS). Kolejna partia: Platforma Obywatelska (PO).

Radosław Sikorski był ministrem obrony w rządzie PiS, ale w 2007 roku odszedł po konflikcie z Kaczyńskim. Wstąpił do PO, gdzie został szefem MSZ. Odejście z PiS wynikało z różnic ideowych i osobistych animozji. PO oferowała mu szansę na międzynarodową karierę. Transfer był sukcesem – Sikorski stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich polityków na arenie międzynarodowej. Nie żałował decyzji.

10. Ludwik Dorn – Od PiS do Polski Plus

Pierwotna partia: Prawo i Sprawiedliwość (PiS). Kolejna partia: Polska Plus.

Ludwik Dorn, jeden z założycieli PiS, odszedł w 2008 roku po konflikcie z Kaczyńskim. W 2010 roku dołączył do Polski Plus, by później wrócić do PiS jako bezpartyjny poseł. Transfer do Polski Plus był próbą stworzenia alternatywy dla PiS. Powrót wynikał z braku sukcesu nowego ugrupowania. Stracił – Polska Plus się rozpadła, a Dorn nigdy nie odzyskał dawnej pozycji w PiS. Jego kariera osłabła po transferach.

Transfery polityczne – wnioski z politycznych wędrówek

Historie wymienionych polityków pokazują, że transfery partyjne w Polsce są często motywowane ambicją, konfliktami wewnętrznymi lub pragmatyzmem. Rekordziści, jak Mojzesowicz czy Czarnecki, zyskali elastyczność, ale stracili na wiarygodności. Jednorazowe zmiany, jak Sikorskiego czy Gilowskiej, nierzadko przynosiły sukces, jeśli nowa partia oferowała stabilność.

Transfery polityczne: (c) Sadurski.com / GT

Zobacz też:
>
>